De neoclassicistische Sint-Blasiuskerk ligt in een beschermd dorpsgezicht. Ze is omgeven door een kerkhof waarvan de paden omzoomd zijn door geknotte lindebomen. Op de begraafplaats liggen 7 Engelse soldaten uit de 2e WO begraven. Het vormt een sfeervol ensemble omsloten door een witgekalkte kerkhofmuur en smeedijzeren hekken.
Het dorp en de bidplaats met de H. Blasius als patroonheilige wordt al in 988 vermeld. Archeologisch onderzoek bevestigd dat dit onooglijke onaangeroerde polderdorp één van de oudste nederzettingen aan de kust is.
In de 13e-14e eeuw werd het primitieve houten kerkje vervangen door een gotische hallenkerk. Deze kerk kwam erg gehavend uit de Geuzentijd (1566 - 1585) en werd slechts gedeeltelijk hersteld wegens geldgebrek. Tegen eind 1788 was de bouwfysische toestand van de kerk in een zodanig slechte staat dat er voor geopteerd werd een volledige nieuwe parochiekerk te bouwen. Pas in 1834 werd het werk voltooid. Sindsdien beschikt het dorp over deze driebeukige kerk met westtoren.
Het sobere neoclassicistische interieur is bepleisterd en wit geschilderd en overwelfd door een tongewelf. In de kerk worden enkele waardevolle 17de- en 18de-eeuwse schilderijen en beeldhouwwerken bewaard. Het meeste van het meubilair dateert uit de 18de eeuw.
